Ikariam - Grecja z domieszką steampunku

Poniższa recenzja nie jest moim pierwszym spotkaniem z Ikariam. W grę grałem kilka dobrych lat temu, gdy jeszcze chodziłem do gimnazjum. Jest to jedna z dość klasycznych gier swojego gatunku i nie ulegała przesadnej zmianie. Zmienić za to mogły się moje gusta. Nie czerpałem z gry aż tak dużej przyjemności, jak kiedyś. Najprawdopodobniej od czasu kiedy odechciało mi się odwiedzać starożytną Grecję nie zaiskrzyło we mnie ponownie. Mimo tego jestem w stanie ją wam zaprezentować. Kto wie, być może wam podejdzie ona do gustu. Ikariam jest grą solidną i tematycznie unikalną. Nawet jeżeli przedstawia format ustanowiony lata temu, gdy tego typu gier było bardzo niewiele.

Przyszła przeszłość

Ikariam osadzony jest w starożytnej Grecji z osobliwym dodatkiem steampunku. Choć co prawda nie dam sobie ręki uciąć za funkcjonowanie osadzonych w grze maszyn na parze. Nie doczytałem się żadnych wyjaśnień na ten temat. Mimo tego sam ten pomysł tworzy niepowtarzalny świat gry, który swój klimat ustanawia samym elementami graficznymi.

Rozgrywka to z kolei teraz już staroświecki model strategii przeglądarkowej. Dostajemy pod władanie własne miasto. W tym wypadku osadzone na wyspie. Tworzymy budynki wybierane z listy poszerzanej przez prowadzenie badań. Następnie rekrutujemy armię z przeznaczonych do tego placówek, która walczy w pełni automatycznie. My odbieramy tylko raporty. W swoim czasie te rozwiązania były na porządku dziennym i szczerze mówiąc, w dalszym ciągu solidnie się utrzymują.

Może i walka ogranicza się do stworzenia lepszej kompozycji w większych ilościach, ale przynajmniej nie zajmuje nam całego dnia. Przynajmniej dla mnie jest to atutem w grach przeglądarkowych. Ostatecznie ten gatunek ewoluował z pragnienia zabieganych ludzi, aby w coś mimo wszystko pograć.

Potrzeba napędem decyzji

W naszym mieście można umieścić ograniczoną liczbę budynków. W dodatku nie znajdziemy wszystkich surowców na jednej wyspie. Z tego powodu w Ikariamie panuje ciągła potrzeba ekspansji. Sam poradnik kończy się nie długo po tym, jak nauczy nas zakładania nowych miast.

Surowców, o których wspomniałem jest w Ikariamie sześć. Podstawowy to złoto, które generują niepracujący obywatele. Jest to ogólny surowiec do handlu, rekrutowania wojska i utrzymania miasta. Pozostałe generują zakłady wydobywcze. Drewno można produkować na każdej wyspie i jest podstawą do konstrukcji budynków. Inne są bardziej luksusowymi i wyspecjalizowanymi towarami. Na wyspie znajduje się tylko jedna losowa placówka inna od tartaku. Z niej zyskujemy jeden z tych czterech zasobów. Marmur służy do zaawansowanej rozbudowy.

Kryształy służą do rozwoju budowli związanych z nauką, a siarka do rekrutacji wojska. Poza tym jest jeszcze wino, które pozwala nam podnieść zadowolenie mieszkańców. To z kolei zmienia się zależnie od warunków życia w mieście. Te są gorsze, gdy miasto nie radzi sobie z obroną lub gdy nasza kolonia nie ma wystarczająco rozbudowanej placówki gubernatora pod swoją populację. Dodatkowo duży wpływ na życie naszych mieszkańców ma nasz ustrój polityczny. Tych jest kilka i należy je najpierw wynaleźć. Dają nam one różnorodne modyfikatory w zestawie z wadami. Jest ich aż sześć, więc podaruję sobie listę z dogłębnym wyjaśnieniem. Ostatecznie jednak styl gry, na jaki się zdecydujemy, ma jawne mocne i słabe strony. Z kolei rozwój miast wymaga tworzenia coraz to większej liczby jeszcze bardziej oddalonych od siebie kolonii.

Braterstwo z potrzeby

Ikariam w dalszym ciągu posiada pewien atut, który pamiętam z jego początkowych dni. Pomaga nam poznać i sprzymierzyć się z innymi graczami z czystej potrzeby. Możliwość zaopatrzenia kopalni w pracowników ograniczona jest jej poziomem. Ten wzrasta, gdy kopalnia otrzyma wymagającą ilość dotacji. Te wszyscy sąsiedzi składają wspólnie.

Oprócz tego pojawiła się też możliwość stworzenia specjalnej wieży. Jeden z graczy musi opłacić jej powstanie. W nagrodę za swoje poświęcenie może wybrać jej wygląd i zostaje ona nazwana w jego imieniu. Następnie każdy na wyspie może składać dary paliwa. Tak długo, jak jesteśmy w stanie utrzymać płomień, otrzymujemy bonusy.

Z uwagi na te dwie dość istotne mechaniki nie chcemy być w niezgodzie z sąsiadami. Przynajmniej tak długo, jak pomagają oni rozwojowi wyspy. Daje to też graczom powód do zakładania sojuszy i klanów z nieznajomymi, którzy pojawili się na ich wyspie przy zakładaniu kont. Jest to organiczna mechanika, którą bardzo chętnie zobaczyłbym w większej ilości gier, zwłaszcza ściśle PvP jak Ikariam.

Gospodarka wojenna

We wstępie wspomniałem, że Ikariam mnie nie uwiódł. Chciałbym teraz wyjaśnić dlaczego. Jedynym celem w grze jest ekspansja. Możemy ją robić na opustoszałe wyspy. Wtedy rozwijamy bezpiecznie coraz to nowsze miasta. Te są mało unikalne. Są bardzo statyczne. Nasze miasto ma określone pola na placówki w określonych miejscach. Możemy wybrać, co ląduje na danym polu, ale ostatecznie każde miasto będzie bliźniacze dowolnemu innemu. Nowsze tytuły przeglądarkowe oferują nam ciekawsze rozwiązania pod tym względem.

Gra nie ma prawie żadnej funkcjonalności PvE. Każda wyspa ma jeden obóz bandytów, który rośnie w siłę za każdym razem, jak go zgrabimy. Jest to tylko źródło zasobów, ponieważ bandyci sami z siebie nic nie robią. Dodatkowo możemy zbudować port piracki i zlecać mu abordaż za złoto. W zamian dostajemy punkty do rankingu, który resetuje się raz w miesiącu. Są to mało rozbudowane i mało zyskowne aktywności. Jeżeli jesteśmy bardziej natchnieni, pozostają zmagania PvP.

Walka z samymi graczami nie jest jednak jakoś przesadnie interesująca. Problemów i powodów do walki tak naprawdę nie ma, musimy sami je sobie znaleźć. Najpopularniejszym jest chęć szybkiego zebrania zasobów zwykłą grabieżą. Wysyłamy więc szpiegów, aby nabyć informacji o minimum wojsk niezbędnych do wygranej. Następnie podejmujemy decyzje i rzucamy w drugiego gracza naszymi armiami. Przy szczęściu nie wróci on do nas z kolegami albo my będziemy mieli ich więcej.

Kiedyś, gdy zaczynałem przygodę z grami przeglądarkowymi, to były zmagania oferowane przez większość z nich. Takich gier było wtedy z pięć na całym rynku. Odpowiadało mi to i miałem dobry ubaw. Razem z kolegami zakładaliśmy grupy i biliśmy się o punkty w rankingu. Obecnie wydaje mi się to nieco za mało rozbudowane, choć zdecydowanie jest to design solidny i stabilny. Przydałoby się jednak więcej powodów i sposobów do działania.

Lej ambrozję, na koszty nie patrz

Jeżeli chodzi o system płatności w Ikariam, na chwilę obecną jest on mało przejrzysty. Odwiedzając sklep, znajdziemy w nim szeroki asortyment czasowych usług premium. Boost można dostać praktycznie do wszystkiego. Nie jestem pewny, które z nich są niezbędne i ciężko mi powiedzieć, jak uczciwe jest to rozwiązanie. Teoretycznie płacenie za każdy bonus oddzielnie jest pomocne, bo interesujemy się tylko tym, co nam potrzebne. Zwłaszcza w późniejszej grze, gdy mamy już wiele kolonii niektóre wspomagacze mogą być dla nas zbędne, więc gdyby istniał tylko całościowy pakiet, to traciłby on na wartości. Z drugiej strony przez tę mnogość ofert sklep wygląda dość odstraszająco i nieco kosztownie.

Ikariam oferuje również darmowe metody nabycia niektórych bonusów. Raz dziennie możemy obejrzeć filmiki sponsorowane (osobiście widziałem tylko trailery innych gier wydawcy) w zamian za boosty na dany dzień. Mamy też listę zadań do wykonania, która resetuje się codziennie. Zadania dają nam punkty, za które możemy zakupić bonus w specjalnym sklepiku, wliczając podstawowy pakiet premium lub wybrany boost na jeden dzień. Zadania nie są trudne, a wykonując codziennie wszystkie stać nas na około 3 i pół wsparć co dwa dni.

Jedyną rzeczą, o której jeszcze nie wspomniałem, jest grafika. Ta jest przyjemna dla oka i ma bardzo ładny styl, który zdał próbę czasu. Nawet jeżeli nie jest specjalnie urozmaicony. Mapa świata wygląda niespecjalnie. Cała reszta ma się jednak dobrze. Jeżeli szukacie klasycznej gry przeglądarkowej, Ikariam może was zadowolić.

CZYTAJ WIĘCEJ O MMORTS ORAZ SPRAWDŹ ZESTAWIENIA TOP GIER STRATEGICZNYCH I WOJSKOWYCH