Mount & Blade II: Bannerlord - czy warto było czekać?

Na pełnoprawną kontynuację Mount & Blade przyszło nam czekać wiele lat. O ile Mount & Blade II: Bannerlord nadal znajduje się w fazie wczesnego dostępu, tak możemy stwierdzić, z którymi obietnicami twórcy sobie poradzili, a z którymi nie. Choć jest dobrze, to jednak w wielu aspektach niesmak zostanie z nami dłużej.

W serii Mount & Blade od samego początku zakochało się wielu graczy, wytworzyła się też społeczność moderska, a fani zostawali z produkcją na długie lata. Nikt jednak nie był wobec gry bezkrytyczny, gdyż każda jej dotychczasowa odsłona posiadała szereg błędów. Tłumaczono to brakiem doświadczenia twórców, a także niskim budżetem. Wobec dużego sukcesu gry spodziewano się, że kontynuacja wyleczy się ze wszystkich dotychczasowych problemów.

I oto dwa lata po zapowiadanej premierze gra została wydana… w formie wczesnego dostępu. Co więcej, srogo płatnego, bowiem za dostęp do gry twórcy życzą sobie ponad 150 złotych. Jest to znak czasów, czy może nadal gruba przesada, aby za de facto wersję beta gry gracze musieli płacić takie kwoty, stając się tym samym testerami? To temat na osobną dyskusję, skupmy się natomiast na samej grze w jej obecnej postaci. 

Mount & Blade II: Bannerlord od samego początku pokazuje, że jest bogatym rozwinięciem dotychczasowego schematu. Grę rozpoczynamy od stworzenia swojej postaci w dość bogatym edytorze, w którym większą wagę niż na wygląd, postawiono na genezę naszego bohatera – wybieramy jego pochodzenie, historię i ważne wydarzenia z poszczególnych etapów dotychczasowego życia. Ma to duży wpływ na jego bazowe statystyki i kierunek, w jakim pójdzie gameplay.

Później czeka nas krótkie fabularne wprowadzenie, po ukończeniu którego możemy wreszcie wyruszyć w świat samodzielnie i doprowadzić do zbudowania potęgi naszego klanu. W oczy na pewno rzuca się rozbudowany interfejs i zakładki menu. Mamy tu do czynienia z typowym tytułem RPG, toteż czeka nas wydawanie punktów umiejętności i polepszanie statystyk czy ekwipunku. Możemy także kształtować specyfikę niektórych towarzyszy i dbać o ich ekwipunek.

Wydawać by się mogło, że usprawniono system questów. Teraz w każdej wiosce czy lokacji znajdujemy „ważne” postaci, mogące zlecać nam zadania. System ten niestety jest dość toporny, dialogów między bohaterami w zasadzie nie da się czytać z racji szybko ogarniającej nudy, a powtarzalność zadań jest tak duża, że zaczyna ona doskwierać już w pierwszych godzinach gry. Jakby tego było mało, same dialogi są pozbawione udźwiękowienia – czy jest to kwestia wczesnego dostępu? Ciężko powiedzieć, ale efekt jest fatalny.

Twórcy chwalili swoją grę choćby epickimi bitwami z setkami jednostek. Faktycznie, bitwy mogą być duże i zacięte, natomiast wielka szkoda, że system walki niemalże nie uległ poprawie. Nadal mamy do czynienia z niezwykle drewnianym machaniem mieczem, nie wspominając o używaniu broni długiej. A nie daj losie przyjdzie nam walczyć bez konia – wtedy dopiero można poczuć się kaleko. Poruszanie się postacią w świecie Mount & Blade nadal jest czynnością po prostu przykrą.

O ile udźwiękowienie gry tworzy klimat, a odgłosy walki są świetne, tak nie można w ten sposób określić oprawy wizualnej. Gra jest ładniejsza od poprzedniczek, ale jak na standardy 2020 roku, jest to zdecydowanie za mało. Można odnieść wrażenie, jakoby cały projekt, choć tworzony z pasją, to był spóźniony o dobrych kilka lat. Czy sprawa ulegnie polepszeniu po wypuszczeniu pełnej wersji gry? Jakieś aspekty na pewno, ale wiele z nich po prostu z nami zostanie. Stąd też kontynuacja serii na pewno zadowoli zatwardziałych fanów, ale nie podejrzewałbym nagłego przyrostu nowych graczy.